Het grootste gemis…..
In mijn column in de vorige uitgave van ’t Parochieklӧksjke sprak ik over het gemis aan veel dingen in deze bizarre coronatijd. Toen uiteraard niet wetende dat voor mij het grootste gemis heel snel zou volgen. Op 31 januari jl. heb ik heel plotseling afscheid moeten nemen van mijn allerliefste mama Mia Jongen-Smeets. Op zaterdag 6 februari jl. hebben we met veel eerbied en respect afscheid van mama genomen vanuit de H.H. Petrus en Pauluskerk in Schaesberg. Het was voor mij zwaar om zelf voor te gaan in haar uitvaartdienst, maar van de andere kant ook het allerlaatste wat ik nog voor mama kon doen. Nu alles achter de rug is, besef je pas heel goed dat dit het grootste gemis is in je leven. De lege plek die mama achterlaat zal nooit meer in je leven door wie of wat dan ook kunnen worden ingenomen. Het zal voortaan anders zijn!
Voor mijn familie en mijzelf zal er ongetwijfeld een moeilijke tijd gaan volgen. Het gemis, de pijn en het verdriet zijn enorm groot. Wel is het fijn om juist nu de warmte en liefdevolle zorgen van zoveel goede mensen om je heen te mogen ervaren. Mede ook namens papa en mijn zus en haar gezin wil ik dan ook graag iedereen bedanken voor de vele condoleances en blijken van medeleven die wij mochten ontvangen na het overlijden van mama. Telefoontjes, email- en app-berichtjes en werkelijk honderden kaarten in de brievenbus met troostende, bemoedigende en vaak ook ontroerende woorden. Allemaal kleine lichtpuntjes in deze voor ons donkere tijd! We proberen kracht te halen uit ons geloof, uit onze hechte familieband en uit de vele mooie en dankbare herinneringen aan mama. Met mama’s steun vanuit de hemel daarboven en met de hulp, aandacht en zorg van vele goede mensen om ons heen, hopen we uiteindelijk door deze moeilijke tijd heen te komen. De tijd zal het leren!
Nogmaals heel veel dank voor jullie gebed, medeleven en begrip! Het was, is en blijft voor ons een grote steun!
Alle goeds en Zalig Pasen!
U allen groetend,
Pastoor Freek Jongen